સ્વાદસિંધુમંથનમાં મનડું જીવનની ભાગોળે
ઘડપણના ઘટમાં બચપણના ગળપણને વાગોળે!
નાના કરતાં નાની મોટાં, નાની કરતાં નાના :
બે મનનું એ મધુર સંમિલન મા વત્તા મા – મામા!
માતા આઠે પિતા ‘ગિયારે મને અલવિદા કહી દેઃ
મામામાં મા મળે – મ્હાલતું મન મારું મોસાળે!
નિજ છૈયાના ભાણામાંથી પ્રથમ મને જમવા દે,
નિજ હૈયામાં ભાણાના સંતાપ બધા શમવા દે!
`માસ્તર મારે નહીં, ભણાવે નહીં’ વાત એ ખોટી :
વણઅક્ષરના શબ્દ, શબ્દ-વિણ-વાણી ચમચમ સોટી!
કાકાને ત્યાં નિત્યકર્મમાં વ્યસ્ત અલ્પ સહુ બોલેઃ
બે જ શબ્દ, પણ પિતાય ના’વે મુજ કાકાની તોલે!
શ્વેત વસ્ત્રમાં અતીવ ઓપતાં વત્સલવર સન્નારી :
સગપણના તાણામાં મનના વાણા સ્વૈરવિહારી!
મળે પરમપ્રિય સખા, પધારે ગુરુજન – દેવ સદેહે!
અનહદની સરહદ ઓળંગી આપ્તજનોના સ્નેહે!
બિલ્વપત્રની ત્રણ પાંદડિયું, ચાર પંખીનો માળો :
અમૂલખ લેખ લખાયા બ્હેની, ઘર ઘર રમવા ચાલો!
પીરસનારાં માસી-મા ને મોસાળે જમવાનું :
ઉદય થાય થનગનતું યૌવન, બચપણ આથમવાનું!
લખે પિતાજી અમે પાંચ જવ જઈએ ગામ ઉનાળે.
`ગાય વિનાના ગોકુળિયામાં કરવું શું ગોવાળે!?’
`શાને તારલીઓને તું ચાંદલિયા થકીય વ્હાલો!?’
યાદ મને આવે મમ્મીનો આ મતલબનો હાલો!
મા સુંદર; ના, અતિસુંદર… મા-મમતા સુંદરતમ હો!
ભલે અકળ હો સકળવ્યાપ્ત, પણ મા નિત અંદરતમ હો!
હળતાંમળતાં મળી શાલિની બચપણની ભાગોળે;
`ઢાઈ અક્ષર પઢ લે!’… પંડિત આજ લગી ફંફોળે!
યાદસિંધુમંથનમાં મનડું સુખદુઃખની ચકડોળે :
કરે વિસામો માતપિતાના પડછાયાની પોળે!