તને સંબોધીને કવિત કરવાનું મન ઘણું :
લખું મંદાક્રાંતા વળી શિખરિણી શાર્દૂલ રચું;
અછાંદસ્ આલેખે કયમ ઉભય છંદી રસકથા?
અપદ્યાગદ્યે હું મ ભ ન ત ત ગા ગા ગણગણું?
`પ્રિયે!’ જેવું સાદું સરળ `સખિ!’ સંબોધન કરું,
પછી પાનાં ફીંદી અવનવું જ સંશોધન કરું;
વિચાર્યું ના શું શું પ્રથમ લખવું પ્રેમલ, છતાં
લખાવા ડોકાતું ઘણુંય – લખવું યા ન લખવું!
હતી ત્રીસે જેવી તરબતર અન્યોન્યમયતા,
હજી પંચોતેરે પણ પલળતાં ને નીતરતાં!
વહેલાં વર્ષોમાં ચઢઊતર સો સો અનુભવી;
હવે સંધ્યાકાળે – પળ પળ જજો દૂર રજની!
મળ્યાં ત્યારે ન્હોતી ખબર મળવું યોગ્ય નહિ વા,
હળ્યાં ત્યારે જાણ્યું અવર તવથી યોગ્યતર ના,
ભળ્યાં ત્યારે માણ્યું – વિરહ પણ આલિંગન હશે! –
બીજા જન્મે થોડા વિરહ પછી બે જીવ મળશે!