પૂરું થતું જીવન મંગલ શાંતિ શાંતિ!
ઈશે દીધેલ વર-વેલ વિલાઈ ચાલી;
અય્ મૃત્યુ, આવ લઈ જીવનમાં ઉક્રાંતિ :
પૂરું થતું જીવન મંગલ ભ્રાંતિ ભ્રાંતિ!
હું ધન્ય જન્મ લઈ માણસ પિંડ રૂપે,
વંદું વિરાટ `વસુધૈવ કુટુંબકમ્’ હે!
ને ગાઉં સત્ય-શિવ-સુંદર સ્વ-સ્થ રૈ’ને;
હું જાઉં અંતર અનંત વસંત લૈ ને!
*
સંસારની ભુલભુલામણીમાં
ભૂલો તણી ભવ્ય પરંપરામાં
થઈ – કરી ભૂલ અક્ષમ્ય સો-સો
જૈ સત્યથી દૂર અનંત કોસો!
કહે `ધૃવં જન્મ મૃતસ્ય’ ગીતા
મેં એટલે કૈંક તરંગ કીધા :
જાણ્યે-અજાણ્યે થઈ ભૂલ જે કૈં
આ જન્મ એ જન્મ કદી થશે નૈ!
મારી અધૂરપ અગણ્ય છતાં નિભાવ્યો
હુંથી અગણ્યગુણ પ્રેમ કરી સજાવ્યો!
એકાદ સદ્ગુણ – અસદ્ગુણ સૌ ન ગણ્ય?
જ્યાં અસ્ત રમ્ય અરુણોદય સપ્ત-રમ્ય!
આવું અમોલ અવલંબન આ જ લોકે –
મારે અહીં ઈહ ફરી ફરી આવવું છે…
માનવ પિંડ રૂપે!
હર્ષાશ્રુ જેવાં મધથીય મીઠાં
દર્દાશ્રુ મીઠા કરતાંય ખારાં :
આસ્વાદવા ભેદ-અભેદ બેમાં
ઈશે મને દર્દ સ-હર્ષ દીધાં!
કયારેક સંજોગ થકી હું હાર્યો
ઈશે મને સન્મતિ દેઈ વાર્યો;
`બૂરાં ભલાં સર્વ સ્વીકાર્ય કાર્યો?’
ઈશે મને હા કહી આવકાર્યો!
વર્તાય છે થાક અથાગ શાને
કે ઊઘડે આંખ મીંચાવવાને!
શું રે થયું આ મુજ આયખાને –
દે ના મને સમય મૃત્યુ મનાવવાને!
હું જાઉં છું એકલ આવજે તું
આ ઉંબરેથી જ વળાવજે તું
હું-ઈશ વચ્ચે અવ કૈં જ ના’વે –
આવે જ તો ફકત અલ્પ વિરામ આવે!
સ્નેહીજનો, મિત્ર સવાઈ સ્નેહી,
પત્નીપ્રિયા, પુત્તર, બેઉ પુત્રી :
સૌંદર્યવંતી પરિવાર-સૃષ્ટિ
જ્યાં ખીલતાં ગુલગુલિયાં અમારાં…
ના તંતુ ના તુન્ તુન એકતારા;
હો અલ્વિદા કિંતુ ન અશ્રુધારા!
દૈ `અંત’ને ચુંબન અલ્વિદાનું
`આરંભ’ આલિંગન લૈ વધાવું!
`આરંભ’ ને `અંત’ નું યોગબિંદુ
ભાસે મને પ્રખર સૂરજ સૂક્ષ્મ જેવું!
કેવો હશે એ વટ એ અમીરી :
સૌ યાર – તૈયાર મળે પથારી;
લેવી ન તસ્દી પણ લેટવાની –
ગીતો અધૂરાં…
…કવિતા અધીરી!
છેલ્લી પથારી પર શીત કાયા
પલંગના સૌ અસમાન પાયા;
શ્રીકૃષ્ણના શ્રીશરણે ગયેલને
શ્રીરામ શ્રીશબ્દ બની સુણાયા :
`શ્રીરામ!… શ્રીરામ!…’
*
પૃથ્વી અને અંબર બેઉ સાખે
આ વાયુ આ અગ્નિ જવલંત રાખે;
ગંગાજલે બે-ત્રણ અસ્થિ ડૂબે
(નિઃ)શેષ ઝંઝાજલમાં ઝળૂંબે!
🙏🏻😔🙏🏻