સૌ માનવી પશુ વનસ્પતિ સૃષ્ટિ સારી
સર્વાંગ સુંદર, અસુંદર દૃષ્ટિ મારી;
આ જિંદગી સુખદ સૌખ્ય જ સૌખ્ય! – યાત્રા :
કૈં અલ્પ વા અધિક વા અતિ અલ્પ માત્રા!
જેવા પ્રસન્ન અનુકૂલ મનઃસ્થિતિમાં
રે’ વાય સૌમ્ય પ્રતિકૂલ પરિસ્થિતિમાં! :
લૌ સાંત્વના સજલ-ઉજ્જવલ લોચનોમાં
મારા થકીય દુખિયાં વધુ કૈં જનોનાં!
ઔચિત્ય નિત્ય પરિવર્તનશીલતામાં –
સંજોગ સંગ અનુકૂલન સાધવામાં;
દુઃખાનુરૂપ સુખ બે ઘડી માણવાને
સૌખ્યાનુરૂપ દુઃખ-દર્દ ભલે પધારે!
અન્યોન્યને કવન – જીવન બેઉ પોષે;
રૌં’ કયાં લગી સ્વજન-સજ્જનને ભરોસે? :
સંબંધનાં શિથિલ બંધન લુપ્ત અંતે
દીઠા અનંત રવિ અસ્ત થતા દિગંતે!
એકાંશ શાંતિ, અધિકાંશ અશાંતિ હૈયે –
બે-ચાર રમ્ય પળ જીવન માણી લૈએ!
એકાંક જો સહજ સર્જન શૂન્યમાંથી,
શૂન્યાવકાશ પરમેશ્વર શ્વાસ લૈએ!
માતા અને સમય બે ગુરુ શ્રેષ્ઠ શિક્ષા
દીક્ષાર્થ જીવન અને જગ પાઠશાળા;
આનંદયોગ વિકસે સ્થિતપ્રજ્ઞતામાં
જે સિદ્ધ કેવલ જ શ્રીશરણે પ્રભુના.
જા પંથ અંતર-અનંતર મધ્ય સેતુઃ
આકંઠ પ્રેમ કર માણસમાત્રને તું! –
પ્રેમાળ દૃષ્ટિ, ધર પ્રેમલ હાસ્ય હોઠે,
પ્રેમાળ સ્પર્શ કર પ્રેમલ શબ્દ-શબ્દે :
પ્રેમાળ `હ્રસ્વ’ અતિ પ્રેમલ `દીર્ઘ’ સંગે,
પ્રેમાળ `ઘોષ’ અતિ પ્રેમ `અઘોષ’ સાથે
ગા મુકતકંઠ પ્રતિશબ્દ પ્રશસ્તિ ગાશે
ને પ્રેમપંથ તવ `પ્રેમલ જયોતિ’ ભાસે!
ગાંધી-મહર્ષિ અરવિંદ-રવીદ્ર સાધે
સંતૃપ્ત સત્ય, શિવસંનિધિ ને અગાધે
સૌંદર્યવાદનઃ સુ-દર્શનસૂત્ર ગૂંથે.
सत्यम् शिवम् પરમ સુંદર सुंदरम्નું!
રે કેવું સખ્યઃ સુખ ને દુઃખ, અશ્રુ-પ્રીતિ,
કૈં જન્મ-મૃત્યુ, મન ને મતિ, યુકિત-મુકિત,
પ્રારબ્ધ-કર્મ, વળી કર્મ-અકર્મ રીતિ;
કર્તવ્યમાં પણ હકાર-નકાર વૃત્તિ!
એ મૃત્યુ આ જીવનને દુઃખ અંતરાય
सत्याय હો પ્રિય शिवाय ચ सुंदराय!
(ઓકટોબર 2010ના ‘નવનીત સમર્પણ’માંના કવિશ્રી ઉશનસ્ ના લેખ ‘જીવનમાંથી હું શું શીખ્યો?’ પરથી પ્રેરિત)
Thought provoking